Leida Koridon, kwam 50 jaar geleden in Hattem wonen en ging beeldhouwen in De Adelaar. Behalve beeldhouwen was zij degene die al die jaren de uitnodigingen, brochures, folders en boekwerken maakte. Zij zat als secretaris in het bestuur van het Beeldhouwersgilde vanaf de oprichting. Dit is haar verhaal.

“In 1972 kwam ik in Hattem wonen en ik vond het een goede manier van inburgeren om in 1973 iets te gaan doen in De Adelaar. Je leert dan snel mensen kennen. Er werd toen gestart met een cursus gegeven door Henk Beernink. Mijn eerste beeldje was geboetseerd, een mannetje en een vrouwtje. Ik had nooit eerder in klei gewerkt, dus het zakte door het gewicht een beetje in elkaar door de dunne beentjes.

We hebben de eerste tijd alleen in klei gewerkt. Henk vond dat we om te beginnen moesten leren driedimensionaal vorm te geven in klei. Daarna maakten we in hout een reliëf, in een plat vlak. Het echte beeldhouwen kwam pas daarna.
Al vrij snel hadden we een flinke groep en kwam Jan Scholte als docent erbij. Hij had een andere aanpak dan Henk en dat gaf bij mij altijd een beetje wrevel. Als ik advies vroeg, zat hij daarna met zijn handen in mijn werkstuk te kneden en dat wilde ik niet.
We werkten in ‘t begin aan lange tafels in de grote zaal. Henk liep dan rond en gaf aanwijzingen. Later zaten de boetseerders boven en de beeldhouwers beneden in de voorkamer. Tijdelijk hebben we nog in de keuken gezeten. Als het regende zaten we onder een paraplu; het was er zo lek als een mandje. In de jaren 1979-1980 werd er verbouwd en werkten we op dinsdagavond in de kelders van het stadhuis. Na de kelders kwamen we in het ‘varkenshok’ in de Van Allerhof, een ruimte speciaal voor de beeldhouwers.

In 1975 hebben we ons werk tentoongesteld in De Adelaar zelf. Op een tafel en aan de wand werd een kleine expositie ingericht. Bij het Bloemenhuis Flora in Zwolle was de eerste tentoonstelling op een andere plek. We deden alle werkzaamheden zelf. Ze trokken je aan de jas. Gevraagd werd: “Wie wil er helpen”, en dan werd er aangepakt. In die tijd waren Janny Andeweg en Henk Beernink een soort bestuur van de beeldhouwgroep. Janny was organisatorisch bezig en hield de ledenadministratie bij. Ik vond het leuk om te prutsen met folders en brochures. Ik zorgde voor foto’s en tekst en daarvan werd een stencil gemaakt voor het afdrukken. Op de folder voor de expositie bij De Zonnewagen in Oldebroek staat nog een beeldje van mij.

Leuk vond, en vind ik het, om allerlei verschillende materialen uit te proberen. Het was al die jaren heel leuk. We hebben van alles geprobeerd en gedaan. Zo hebben we een figuur van was gemaakt, daar een malletje van en vervolgens werd daar vloeibaar lood ingegoten en hadden we een beeldje. We hebben ook eens een draadgeraamte gemaakt en bekleed met in gips gedoopte lappen en dan vormgeven. Mozaïeken werden gemaakt met stukjes natuursteen.

Portretten maken hebben we veel gedaan. Al in de beginjaren kwam er dan een vrijwilliger model zitten en stonden wij er omheen te boetseren. Edgar Andeweg, Ale Streng, Michèl Dreikönigen, een vriendin van André Barendsen en een peuter van de familie Ip van Kota Radja, die vaak logeerde bij Geertje Pors, zijn in de beginjaren model geweest. En later Gerry Jonker, Marloes, de dochter van Roely Aalbers en Touty Diatta. Ook de twee Keeshonden van Diana Hammers zaten model.

Een heel mooi project was het bronsgieten in 1989 met Evelyn Broere en Onno de Ruijter als docenten. Ben, mijn man, heeft van het hele project een reportage gemaakt. Ik heb daar later een fotoalbum van gemaakt met tekst erbij over hoe het bronsgieten werkt. Voor mijzelf wilde ik een archief aanleggen van alles wat de beeldhouwgroep deed.

In die periode zijn we begonnen met het aankleden van Hattem. Van wie nu het allereerste idee was, weet ik zo niet meer. Het waren Willem Barendsen en Henk Beernink volgens mij, die het idee hadden om iets te doen aan de verfraaiing van de binnenstad. De vier Hoenders destijds gemaakt door Annet Gosselink lagen na verloop van tijd onderaan de stadsmuur. Ze hebben daar een tijdje gelegen en daarna bleek er één verdwenen.

Veel tijd is er in het kikkerproject gaan zitten. Het had nogal wat voeten in de aarde. Veel beelden, veel beeldhouwers en er moest veel geregeld worden. Er werd ook van alles gesponsord, want er was natuurlijk weinig geld. Een kraanwagen werd geregeld of een hoogwerker, allemaal sponsoring.

Voor het project ‘Water’ werkte ik aan een beeldje. Tijdens het maken knapte het diagonaal doormidden op een ader in de steen. Met twee roestvaststalen pennen hebben we het weer aan elkaar gezet met ruimte ertussen, en is het hartstikke leuk geworden. Carry Abbenhuës, burgemeester toen in Hattem, heeft het op de veiling gekocht.

In 2016 zei Dries Jonker tegen mij: “We gaan een vereniging oprichten, hier is een mapje en jij moet secretaris worden”. Dat was heel leuk, maar kostte wel heel veel tijd. Vooral als er een project liep, zoals de Koppen voor het Tinneplein. Ik heb al het administratieve voorwerk gedaan; subsidies en vergunningen aanvragen, brieven schrijven en de communicatie naar media en leden. Het heeft wel wat nachtelijke uurtjes gekost. Ik heb er altijd lol in gehad. Als je iets niet wil en tegen je zin doet dan is ‘t gauw afgelopen. Het werd op een gegeven moment wel wat veel. Actief was ik in: de redactie van Heemkunde, het bestuur van het koor Decibel en hield daar de website bij en ben ik lid van de filosofische kring en een leeskring. En ook nog secretaris van het Beeldhouwersgilde. Ik ben nu met twee dingen gestopt.

Beeldhouwen vind ik nog steeds leuk en ik kom met plezier naar de dinsdagavonden. Op dit moment werk ik aan het tweede houten beeldje van een serie van drie. En er ligt nog een bot, dat ik ook nog eens wil uitproberen met bewerken. Je hoort het, ik vind het leuk om met allerlei materialen te werken!”

Leida Koridon, 2021